Płynne inwestycje alternatywne – ciekawe rozwiązanie w okresie dużej zmienności na rynkach
David Saunders
Założyciel i dyrektor zarządzający
K2 Advisors
Franklin Templeton Solutions
Niektórzy inwestorzy postrzegają fundusze hedgingowe jako tajemnicze, agresywnie zarządzane inwestycje, które mogą być zbyt ryzykowne dla typowego portfela. Sceptyków może zaskoczyć fakt, że większość zarządzających funduszami hedgingowymi koncentruje się na generowaniu wzrostu wartości kapitału przy niższej zmienności w porównaniu z rynkiem. Według słownika Merriam-Webster, „hedge” to płot lub granica, a także obiekt mający na celu ograniczenie czegoś – w tym wypadku ryzyka na poziomie całego portfela.
Pomimo pewnych błędnych przekonań, popularność funduszy hedgingowych stale rośnie. Wartość aktywów utrzymywanych w funduszach hedgingowych wzrosła z 38 mld USD w 1990 r. do 2,8 bln USD w 2015 r., co stanowi bodaj najbardziej znaczącą zmianę w alokacji aktywów od czasu, gdy inwestorzy masowo przenosili kapitał z obligacji w kierunku akcji na początku lat 80. ubiegłego wieku.
Warto zauważyć, że nie tylko instytucjonalni inwestorzy przenoszą aktywa do strategii hedgingowych – inwestorzy indywidualni także skłaniają się w tym kierunku. Pojawienie się płynnych funduszy alternatywnych oferujących strategie hedgingowe dodatkowo stymuluje ten trend. Tego typu struktury zapewniają szerszy dostęp do strategii hedgingowych i oferują potencjalne korzyści związane z płynnością, opłatami i transparencją.
Ogólnie rzecz biorąc, tradycyjny dostęp do funduszy hedgingowych poprzez emisje zamknięte oznacza zwykle mniejszą płynność, ponieważ okresy umorzeń ograniczone są do comiesięcznych lub cokwartalnych przedziałów czasowych. Ponadto, takie inwestycje cechuje ograniczony dostęp do informacji na temat aktywów, czyli mniejsza transparencja. Z kolei płynne inwestycje alternatywne oferują dzienną płynność, dostęp do informacji na temat papierów utrzymywanych w portfelu oraz opłaty, które są zwykle niższe niż te związane z tradycyjnymi funduszami hedgingowymi.
Ponadto, w odróżnieniu od funduszy hedgingowych, płynne inwestycje alternatywne, na przykład w Stanach Zjednoczonych, muszą spełniać te same wymogi regulacyjne co zarejestrowane w USA fundusze inwestycyjne i publikować informacje, których produkty zamknięte nie muszą ujawniać. Ta płynność, elastyczność i transparencja skłaniają coraz większe grono inwestorów do korzystania ze strategii hedgingowych jako uzupełnienia bardziej tradycyjnych portfeli.
Zainteresowanie strategiami hedgingowymi w ostatnim czasie wzrosło. Przypuszczam, że ma to związek z dylematem, przed jakim stanęli obecnie inwestorzy, którzy poszukują rentowności, ale oprocentowanie produktów o stałym dochodzie jest generalnie niskie, a rynki akcji mogą wchodzić w okres wzmożonej zmienności. Co więcej, wielu inwestorów szuka możliwości większej dywersyfikacji swych portfeli (tzn. zmniejszenia korelacji z tradycyjnymi klasami aktywów, takimi jak akcje czy obligacje rządowe). Dodanie nieskorelowanych strategii do portfela pozwala ograniczyć zmienność w razie wzmożonych wahań jednej określonej klasy aktywów lub strategii inwestycyjnej. Ponadto, zarządzający strategiami hedgingowymi mogą obejmować krótkie pozycje zarabiające na rynkowych spadkach i stanowiące zabezpieczenie dla tradycyjnego portfela opartego na pozycjach długich.
Strategie akcyjne typu „long/short”
Strategie inwestycyjne oparte na funduszach hedgingowych są zróżnicowane, a ich zwroty często są generowane przez źródła inne niż tradycyjne. Ogólnie rzecz biorąc, takie strategie dążą do wykorzystywania braku równowagi na rynkach, na przykład cenowych lub innych rozbieżności pomiędzy akcjami i obligacjami, technicznych wahań rynkowych, głębokiej fundamentalnej analizy wyceny lub innych mierzalnych trendów i/lub niespójności. Większość strategii hedgingowych dąży do zarabiania na rynkowych dysproporcjach przy jednocześnie obniżonej ekspozycji na wyniki rynkowe.
Cztery najpopularniejsze strategie stosowane przez zarządzających strategiami hedgingowymi to: strategie akcyjne „long/short”, strategie oparte na wartości względnej, strategie skoncentrowane na zmianach w spółkach oraz globalne strategie makroekonomiczne.
W przypadku strategii akcyjnej „long/short”, zarządzający funduszem hedgingowym obejmuje długą pozycję na akcje, które, według jego prognoz, będą osiągały ponadprzeciętne wyniki, a krótką pozycję na akcje, które mają radzić sobie słabiej.
Oto hipotetyczny przykład: jeżeli prognozowany jest wzrost sprzedaży tabletów oraz spadek sprzedaży komputerów stacjonarnych, zarządzający funduszem hedgingowym może kupić akcje spółki produkującej tablety oraz sprzedać pożyczone akcje producenta komputerów stacjonarnych. Zarządzający funduszem hedgingowym dąży do wykorzystania spodziewanego wzrostu sprzedaży tabletów oraz wynikającego z niego wzrostu kursu akcji ich producenta, a jednocześnie do zarabiania na prognozowanym spadku sprzedaży komputerów stacjonarnych i obniżce kursu spółki produkującej takie komputery. Wśród zarządzających strategiami akcyjnymi „long/short” znajdują się inwestorzy zajmujący się rynkami w ujęciu ogólnym, jak i specjaliści ds. określonych regionów, np. azjatyckich rynków wschodzących, czy sektorów, np. technologii lub ochrony zdrowia. Strategie akcyjne „long/short” generalnie radzą sobie w okresach stagnacji lub wzrostów na rynkach akcji związanych z korzystnymi fundamentami przedsiębiorstw.
Strategie skoncentrowane na wartości względnej
O autorze
